«Θα ξεκινήσω ξανά… από Δευτέρα»

Η πιο ύπουλη φράση που σε κρατά στάσιμο

Πόσες φορές έχεις πει «θα ξαναρχίσω προπονήσεις», «μόλις στρώσει η δουλειά θα επιστρέψω», ή «από Δευτέρα θα το βάλω πρόγραμμα»; Και πόσες φορές αυτή η Δευτέρα… δεν ήρθε ποτέ;

Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά απλή: οι περισσότερες αναβολές δεν είναι θέμα χρόνου — είναι θέμα προτεραιότητας.

Η ζωή δεν πρόκειται ποτέ να “ηρεμήσει” για να σου επιτρέψει να φροντίσεις τον εαυτό σου. Πάντα θα υπάρχει κάτι: δουλειά, υποχρεώσεις, άγχος, έλλειψη ύπνου, κούραση. Αλλά ο χρόνος για τον εαυτό σου δεν “περισσεύει” — τον δημιουργείς.

Όλοι ξεκινάμε με ενθουσιασμό

Στην αρχή υπάρχει φλόγα. Νιώθεις τη δύναμη, τη διάθεση να αλλάξεις, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Και μετά… έρχεται η καθημερινότητα.

Μια βδομάδα χωρίς προπόνηση γίνεται δύο. Και ξαφνικά, εκεί που ένιωθες πιο δυνατός, αρχίζεις να χάνεις το ρυθμό. Το σώμα χάνει τη φόρμα του, το μυαλό τη συγκέντρωσή του, η αυτοπεποίθηση μειώνεται. Και το χειρότερο; Ξαναγυρνάς στο παλιό σου “εγώ” — εκείνο που προσπαθούσες να αφήσεις πίσω.

Δεν χρειάζεται να είσαι “έτοιμος” για να συνεχίσεις

Πολλοί σταματούν γιατί νιώθουν “εκτός φόρμας” και φοβούνται να επιστρέψουν. Αλλά η φόρμα, η αντοχή, η δύναμη — όλα αυτά χτίζονται μέσα στην προπόνηση, όχι απέξω.

Δεν σε περιμένει κανείς να είσαι τέλειος. Αυτό που μετράει είναι να κάνεις το βήμα. Να ξαναμπείς στο χώρο, να ξαναφορέσεις τα γάντια, να ξαναβρείς τον ρυθμό σου. Μία προπόνηση τη φορά.

Η αναβολή έχει κόστος

Κάθε φορά που λες «αύριο», χάνεις λίγο από το σήμερα. Χάνεις ενέργεια, πειθαρχία, πίστη στον εαυτό σου. Και χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις να πιστεύεις ότι “δεν μπορείς”. Όμως μπορείς. Απλώς άφησες την αναβολή να σου κλέψει το μομέντουμ.

Η προπόνηση δεν είναι μόνο ιδρώτας — είναι νοοτροπία

Όταν πηγαίνεις για προπόνηση, ακόμα κι όταν δεν έχεις όρεξη, εκπαιδεύεις τον χαρακτήρα σου. Μαθαίνεις να σπας τη ρουτίνα, να υπερβαίνεις τη δικαιολογία, να κρατάς το λόγο σου απέναντι στον εαυτό σου.

Αυτό είναι το πραγματικό Krav Maga: όχι μόνο μάχη με αντίπαλο, αλλά μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό — με την αναβλητικότητα, τη βολή, τον φόβο.

Πήγαινε όπως είσαι

Μην περιμένεις να “στρώσουν τα πράγματα”. Δεν θα στρώσουν ποτέ τέλεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξαναμπείς στο χώρο, να χαιρετήσεις, να πεις “επέστρεψα”.

Από εκείνη τη στιγμή, είσαι ήδη μέσα στη μάχη. Και εκεί, μέσα στον ιδρώτα και τη ροή, ξαναγεννιέται η δύναμή σου.

Τελικά…

Οι αναβολές δεν σε προστατεύουν – σε καθυστερούν.
Η δράση, όσο μικρή κι αν είναι, σε φέρνει ξανά στο δρόμο σου.

Επιστρέφεις;
Οι πόρτες είναι ανοιχτές.
Και ο εαυτός που θέλεις να ξαναβρείς — σε περιμένει.